Δεν ξέρω πως τα κατάφερα να μην γράψω τίποτα εδώ για παραπάνω από ένα χρόνο! Ίσως χρειαζόμουν ένα διάλειμα ή απλά να μην ένιωσα την ανάγκη να γράψω για κάτι. Τις τελευταίες μέρες όμως, κάτι με τρώει και πιστεύω πως αυτό έχει άμεση σχέση με αυτό εδώ το μικρό blog το οποίο έπλεε ακυβέρνητο εδώ και έναν χρόνο στα βαθιά νερά του κυβερνοχώρου. Όμως ήρθε η ώρα για την επιστροφή του The robot στον τόπο του εγκλήματος.
Το αστείο είναι πως δεν ξέρω για τι να πρωτογράψω...Ας ξεκινήσω λοιπόν με το outsider των επιλογών.
Ο λόγος για τους Christopher Christopher. Το τετραμελές συγκρότημα εδρεύει στην πανέμορφη πόλη Baden της Ελβετίας. Ηχητικά ακούγωνται αρκετά Βρετανοί. indie pop meets rock n roll με λίγα λόγια. Αρκετά feel good κομμάτια για να χορέψεις και αρκετά καλό live απ'όσα έχω δεί μέσω Youtube! Αν σας αρέσουν οι arctic monkeys, mando diao, kooks θα σας αρέσουν και αυτοί οι νεαροί Ελβετοί!
Θα μου επιτρέψετε να συνεχίσω με τον πολυαγαπημένο μου Jens Lekman ο οποίος ετοιμάζει τον καινούριο του δίσκο και κυκλοφορεί επίσης ένα E.P. για εμάς τους ανυπόμονους! Το πρώτο κομμάτι που μας έδωσε ώστε να πάρουμε μια ιδέα είναι καταπληκτικό! "An argument with myself" από τον Jens που κάπου μέσα στο τραγούδι λέει κάτι για half Greeks Αυστραλούς αν κατάλαβα καλά! Για άλλη μια φορά μαθήματα τραγουδοποιήας από τους καλύτερους! Oh you've been so silent Jens!
και ακόμα ένα για να μην μακρυγορώ:
Caspar Babypants:
Αν η φωνή σας θύμησε κάτι μπορώ να σας βοηθήσω:
Κάποιοι λογικά θα θυμάστε τους The presidents of the United states of America. ο Τραγουδιστής τους Chris Ballew πέρα από την μπάντα του έχει δημιουργήσει και το project Caspar Babypants φτιάχνοντας μουσική για παιδιά και πολύ όμορφα βίντεο!
Αυτά για μία καλή δευτερότριτη αρχή!
Θα τα πούμε σύντομα!
Και για να μην ξεχνιόμαστε, Σάββατο Pulp στο Terra vibe!
Ξέρω πολλά άτομα που όπως κι εγώ στην εφηβεία μας μεταξύ άλλων ακούγαμε και αρκετά punk rock συγκροτήματα. Ειδικά με την έκρηξη του pop punk, το ελεύθερο MTV και τους τόνους teen movies που έβγαιναν κάπου εκεί στις αρχές των 00’s είχαμε αγαπήσει μπάντες όπως οι Offspring, Blink 182, Fenix TX, Sum 41, nofx, Bad religion και πάει λέγοντας. Θυμάμαι που οι punk rock μπάντες έβγαιναν κατά δεκάδες. Το Warped tour ήταν πλέον ένα εδραιωμένο και πετυχημένο festival και η όλη skate, bmx, snowboard φάση είχε πλέον «αποποινικοποιηθεί» εδώ και αρκετά χρόνια. Πως έφτασε αυτή η φάση όμως στο να γίνει κάτι τόσο μαζικό? Το “One nine nine four” είναι ένα ωραίο documentary που καταπιάνεται με την αρχή όλης αυτής της σκηνής αλλά και την εξέλιξη της. Ο αφηγητής στο documentary είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες και εμβληματικές φιγούρες στον κόσμο του skateboarding, ο Tony Hawk (τα είχα λιώσει τα ομώνυμα παιχνίδια) ενώ ο ηθικός αυτουργός της προσπάθειας αυτής είναι ένας τύπος με το όνομα Jai Al-Attas. Ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας Below par records και κινηματογραφιστής. Η ταινία έχει προβληθεί σε ένα μόνο φεστιβάλ μέχρι στιγμής, ενώ οι συντελεστές το παλεύουν να την κυκλοφορήσουν μιας και είναι ανεξάρτητη παραγωγή,οπότε δεν υπήρχαν πολλά χρήματα. Μεταξύ άλλων στην ταινία μπορείτε να δείτε συνεντεύξεις από μέλη συγκροτημάτων όπως οι: Offspring, Rancid, Blink 182, Green Day, Bad religion, NOFX. Έχω καταφέρει να δω λίγα κομμάτια από την ταινία και φαίνετε αρκετά ενδιαφέρον το όλο θέμα. Για μένα αυτή η σκηνή είναι μία από τις πιο παρεξηγημένες που υπήρξαν ποτέ. Αν έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω trailer για να πάρετε μία γεύση.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.onenineninefour.com/
Πήγαμε και στην συναυλία του Bob Dylan πριν λίγες μέρες. Γενικά είναι ένα από αυτά τα live που διχάζουν. Άλλοι το διασκέδασαν, άλλοι βαρέθηκαν και άλλοι μπερδεύτηκαν. Έγω προσωπικά πέρασα πολύ καλά. Μου άρεσε πολύ το γεγονός πως δεν υπήρχαν πολλά φώτα και η σκηνή ήταν αρκετά λυτή. Ήταν απλά η μπάντα, ένα λευκό φως να τους φωτίζει και ένα λευκό πανί από πίσω τους όπου διαγραφόντουσαν οι σκιές των μουσικών. Αυτό σε συνδυασμό με την όμορφη βραδιά κάτω από τα αστέρια μέσα στο όμορφο τοπίο και την μουσική του Bob Dylan σε πιο country ενορχηστρώσεις εμένα με έκαναν να αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε ένα παλιό country festival κάπου στα 60’s. Ξέρω πως η φωνή του έχει σπάσει πλέον και πως ο κόσμος περίμενε άλλα πράγματα όπως το να παίξει πιο πολλά «γνωστά» κομμάτια ή να μην τα «πειράξει» τόσο πολύ μουσικά, αλλά εμένα προσωπικά αυτή η συναυλία μου άφησε μία γλυκιά ανάμνηση.
Τώρα περιμένουμε πως και πως την εμφάνιση των/του Get well soon στο synch festival αλλά και την συναυλία του Rufus Wainwright στον Λυκαβηττό! Την επόμενη εβδομάδα επίσης είναι και η συναυλία των καταπληκτικών Au Revoir Simone! Θα τα πούμε σύντομα λοιπόν τώρα που παίρνουμε φόρα σιγά σιγά!
Άλλη μία καθυστερημένη επιστροφή! Καθόλου περίεργο για αυτό το blog! Συγχωρέστε μας για το μουδιασμένο αυτό κείμενο! Προσπαθούμε να πάρουμε ξανά μπρος! Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο πρώτος solo δίσκος του drummer των αγαπημένων μας Dandy Warhols Brend DeBoer! “The Farmer” ο τίτλος του δίσκου.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ : http://www.dandywarhols.com/news/brent-deboer-the-farmer/
Άλλο ένα καθυστερημένο post σε αυτό το blog! Όσοι μας παρακολουθείτε θα το έχετε συνηθίσει λογικά! Ας περάσουμε στα μουσικά λοιπόν! Όπως είναι φυσικό έχουμε να πούμε διάφορα πραγματάκια αυτή τη φορά!
Get well soon - Vexations. Τον είχα πάντα στην άκρη του μυαλλού μου αυτόν τον Γερμανό αλλά δεν είχε "κατσει" να ακούσω την μουσική του, μέχρι που μου έδωσαν σαν δώρο τον καινούριο του δίσκο! Μαγικός! Αν έπρεπε να τον περιγράψω θα έλεγα πως ακούγεται σαν Arcade Fire που το γύρισαν στην σκοτεινή Folk. Ξέρω ακούγεται λίγο υπερβολικό αυτο αλλά προσωπικά αυτό μου βγάζει. Από προσωπική εμπειρία λοιπόν μπορώ να πω πως είναι ιδανικός δίσκος για δώρο! http://www.myspace.com/youwillgetwellsoon
Ένα promo που έπεσε στα χέρια μου είναι αυτό των Blacktzar και συγκεκριμένα το promo για το τραγούδι Fade into life. Οι Blacktzar έχουν σαν βάση τους την Γλασκώβη και περιοδεύουν σε όλη την Βρετανία. Ο ήχος τους φέρνει λίγο σε Depeche Mode οπότε πιστεύω πως στην Ελλάδα θα βρεθούν αρκετοί άνθρωποι που θα τους αρέσουν. Ο κιθαρίστας της μπάντας είναι ο ελληνο-ιρλανδός Aris Pournaras γνωστός και για το προσωπικό του project, τους Rose Parade. www.myspace.com/blacktzar
Jeremy Jay. Ο νεαρός αυτός, ένας σύγχρονος Crooner,πιστεύω θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον! Θα κυκλοφορήσει 2 LP μέσα στο 2010. Τα πρώτα δείγματα των δίσκων είναι υπέροχα. Ρίξτε μια ματιά στο myspace του! http://www.myspace.com/jeremyjay
Και κάποια live που ξεχωρίζουμε:
20/2: Richard Hawley (Fuzz club)-opening act: Lumiere Brother 20/2: Transistor (Gagarin 205)- opening acts: His majesty the king of spain,Jolly Roger 24/2: Exposed by observers + Space blanket (Σταυρός του νότου) 27/2: IAMX (Gagarin 205) opening act: Cyanna 28/2: Le page + Poirot (City bar) 28/2: Ian Brown (Fuzz Club) 12/3: Sad Lovers And Giants (Rodeo) 13/3: The Frank And Walters (Μύγα)
Πραγματικά δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ αυτά τα δύο άτομα στο ίδιο μέρος! Στην αρχή αυτής της παλιάς συνέντευξης του ο Jeffrey Lewis αποκαλύπτει πως πριν κάποια χρόνια έκανε Tour στην Ιταλία και κάνοντας autostop σαν γνήσιος anti-folker, σταμάτησε ένα μεγάλο λεωφορείο που μετέφερε την ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου καιτον πήρανε. Μάλλον ήταν όταν πήραμε το euro και γυρνάγανε από την Πορτογαλία...
Μου ήρθε τελικά όρεξη να γράψω (μετά από μήνες) ένα σχετικά ελεύθερο review για τα live που παρακολούθησα στο Λονδίνο το καλοκαίρι!
Στο Λονδίνο πήγαμε τον Ιούλιο. Μην αντέχοντας άλλο την άρρωστη ζέστη της καλοκαιρινής Αθήνας μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και φύγαμε για 8 ημέρες δροσιάς και ψιλόβροχου. Ευτυχώς έπαιζαν και ωραία Live εκείνες τις μέρες!
Πρώτη μέρα πήγαμε σε ένα μαγαζί το οποίο λέγεται flower pot. Είναι ένα όμορφο μπαρ στο Camden όπου εμφανίζονται όλα τα ανερχόμενα ονόματα αλλά και ήδη γνωστά συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα από αυτή που πήγαμε έπαιζαν οι bloc party ένα secret gig αλλά με άλλο όνομα. Να σημειωθεί πως η είσοδος εκεί είναι δωρεάν. Την ημέρα που οι άγγλοι φίλοι μας πήγαν εκεί, εμφανιζόταν μία νεαρή εκκολαπτόμενη pop star που μέχρι πρότινος έκανε δεύτερα φωνητικά στον Jack Penate. Δυστυχώς δεν θυμάμαι καθόλου το όνομα της όσο και αν έσπασα το κεφάλι μου για να το θυμηθώ. Η μουσική της ήταν μία μίξη από pop,funk και λίγο rock. Δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα αν και είχε τρομερή φωνή και πολύ καλή μπάντα. Απ’ ότι μου είπαν τα παιδιά, σε αυτό το μαγαζί οι μπάντες παίζουν κάποια μικρά set και μετά αναλαμβάνει ο dj. Έτσι έγινε και εκείνο το βράδυ, με το που τελείωσε η μπάντα άρχισε το party και ο κόσμος άρχισε τον χορό. Ωραία βραδιά!
Έπειτα από το εξαντλητικό shopping της δεύτερης μέρας, ήταν η ώρα να ετοιμαστούμε και να τρέξουμε (γιατί ως συνήθως είχαμε αργήσει) προς Camden μεριά πάλι και συγκεκριμένα προς τον υπέροχο χώρο Roundhouse. Φανταστείτε ένα venue κυκλικό (όπως προδίδει το όνομα του) δύο φορές σαν το Gagarin. Εκεί λάμβανε χώρα το i tunes festival. Στο συγκεκριμένο festival παίζανε πολλά τεράστια ονόματα όπως Oasis και Kassabian αλλά και πιο Alternative όπως ο Jamie t. Το Festival διαρκούσε έναν μήνα (ή δύο) και οι μπάντες εμφανιζόντουσαν κατά ζευγάρια κάθε βραδιά. Κάποιος μπορούσε να μπει μόνο αν ήταν συνδρομητής των i tunes και αν κέρδιζε πάσο τα οποία τα μοίραζε τυχαία. Δηλαδή δεν δήλωνες ποιο όνομα θέλεις να δεις αλλά έβλεπες όποιο σου τύχαινε να κερδίσεις πάσο. Εμείς ήμασταν αρκετά τυχεροί να προμηθευτούμε πάσα από μία φίλη που δούλευε κάπως στην διοργάνωση ή σε κάτι παρεμφερές και την ευχαριστούμε πολύ γιατί χωρίς την πρόσκληση της δεν θα είχαμε ζήσει αυτή την υπέροχη εμπειρία. Στην βραδιά που πήγαμε έπαιζαν οι Temper Trap και οι Mumford and sons. Μπαίνοντας ανακαλύπτουμε πως ο τεράστιος χώρος είναι γεμάτος, αλλά και το ότι το να είσαι λίγο πιο ψηλός από 1.80 δεν είναι αρκετό στην Αγγλία! Την ώρα που βρήκαμε ένα σημείο με καλή ορατότητα προς την σκηνή και κοντά στα μπαρ (τα οποία εκτός από το ότι σε εξυπηρετούσαν αμέσως, εκτός από ποτά σε λογικές για Αγγλία τιμές, προσέφεραν και φαγητό! Πατατοσαλάτα και κάτι ακόμα!)είδαμε το κύριο Stephen Fry να ανεβαίνει στην σκηνή! Ο Fry είναι ένας γνωστός άγγλος ηθοποιός, σκηνοθέτης, κωμικός και συγγραφέας. Ο Stephen Fry λοιπόν έκανε μία ομιλία περίπου μισής ώρας και λίγο παραπάνω όπου μίλησε για το παράνομο downloading, τα i tunes και τις δυνατότητες που προσφέρει το διαδίκτυο στους νέους καλλιτέχνες. Πράγματα της εποχής δηλαδή όχι παλιομοδίτικες, βαρετές ομιλίες Η ομιλία του ήταν κυρίως κωμική αλλά αυτά που έλεγε ήταν σοβαρά πράγματα που είχαν ουσία. Στο τέλος της ομιλίας του και αφού ενημέρωσε το profile του στο twitter on stage απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού. Η καλύτερη ήταν αν έχει κατεβάσει κάτι παράνομα από το internet και αν ναι τι ήταν το τελευταίο πράγμα που κατέβασε, αυτός γελώντας μας αποκάλυψε πως κατέβασε τον τελευταίο κύκλο του lost επειδή δεν μπορούσε να περιμένει. Μετά από μερικές απαντήσεις παραχώρησε την σκηνή στους Temper Trap. Τα 10 λεπτά που πήρε στους Temper trap να ανέβουν στην σκηνή έγινε κάτι που δεν το περίμενα, ο κόσμος που ήταν μπροστά άρχισε να πηγαίνει προς τα πίσω ενώ οι από πίσω πήγαιναν μπροστά. Αυτό σημαίνει πως υπήρχε κόσμος που πραγματικά γούσταρε πολύ τον Fry και είχαν πάει κυρίως για να ακούσουν αυτόν! Μπορώ να πω πως προσωπικά βρήκα την ομιλία του άκρως ενδιαφέρουσα και δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή.
Με το που άρχισαν να παίζουν οι Temper Trap το πρώτο τους τραγούδι μετά την εισαγωγή, κατάλαβα που το πάνε μουσικά (ήταν η πρώτη φορά που άκουγα το όνομα τους.) Προσωπικά μου έκαναν κάτι από Muse, Radiohead, U2 μεριά. Μπορεί πολλοί να διαφωνήσετε αλλά αυτό μου έβγαλαν. Δεν μπορώ να πω πως μου άρεσαν μιας και όλα τα κομμάτια τους μου έμοιαζαν ίδια, μπορώ όμως να πω πως ήταν τρομεροί στο συγκεκριμένο live, τόσο καλοί που αναρωτιόμουν αν όλα τα όργανα και οι φωνές ήταν playback! Φυσικά και δεν ήταν! Είναι μία ψημένη μπάντα, έτοιμη. Πλέον τους βλέπω αρκετά συχνά στο ελληνικό mtv με το βίντεο τους. Αφού λοιπόν μας αποχαιρέτησαν οι Temper trap, στην σκηνή ανέβηκαν οι Mumford and sons. Για τους Mumford έχω αναφερθεί αρκετά στο παρελθόν και για την συγκεκριμένη συναυλία τους οπότε θα πω απλά δύο λόγια για όσους δεν έχουν ξαναδιαβάσει το blog μας. Είναι η πρώτη φορά που πάω σε live μπάντας που δεν θυμάμαι καν ένα τραγούδι της και έχω νοιώσει έτσι. Μαγικές φωνές, φολκ και country (σε λογικά πλαίσια) συνθέσεις και ένας χαρισματικός frontman. Αποκορύφωμα της βραδιάς το encore όπου μέσα σε απόλυτη ησυχία η μπάντα μας παρουσίασε μία acapella version του τραγουδιού τους “Sister” χωρίς μικρόφωνα! Ενώ το κοινό ξαφνικά και χωρίς σχετική παρότρυνση από την μπάντα άρχισε να δίνει τον ρυθμό χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια!
Να σημειωθεί πως κατά την διάρκεια όλου του event τα 3-4 χιλιάδες άτομα που ήταν εκεί μιλούσαν μόνο κατά την διάρκεια των διαλλειμάτων που γινόντουσαν για να διαδεχθούν ο ένας καλλιτέχνης τον άλλον στην σκηνή και να στήσουν οι τεχνικοί τα όργανα. Η 3η μέρα μας βρήκε στο Lexington, μία αμερικάνικου ύφους παμπ που στον πάνω όροφο έχει ένα μικρό live venue. Εκεί παρακολουθήσαμε τους Kurran and the wolfnotes, Your Twenties και Local Natives. Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Kurran and the wolfnotes, που ήταν αρκετά καλοί και πιτσιρικάδες, εμένα μου θύμισαν indie μπάντα από πιο παλιά. Μία εβδομάδα αφού γυρίσαμε Αθήνα όμως τους είδα στο NME radar όπου τους παρουσίαζε ως Brit Folk. Πολύ καλές φωνές και σε κάνουν να περνάς καλά στο live τους. Επίσης ο Frontman έχει φάτσα που σου μένει πολύ ιδιαίτερος. Την σκυτάλη πήραν οι Your twenties. Ο τραγουδιστής δεν είναι άγνωστος στην indie φάση μιας και είναι πρώην μέλλος των Metronomy. Αρκετά καλή indie rock από τους Your twenties οι οποίοι όμως δεν με ξετρέλαναν. Τέλος στην σκηνή ανέβηκαν οι Local Natives τους οποίους νομίζω περίμενε και ο αρκετός κόσμος που είχε μαζευτεί στον μικρό χώρο. Οι από το λος Άντζελες ορμώμενοι Local Natives ήταν πολύ καλοί στο live τους! Πολύ όμορφες φωνές (όλοι τραγούδαγαν), όλοι παίζανε τέλεια τα όργανα τους και οι συνθέσεις τους αρκετά δουλεμένες! Μου άρεσε πολύ και η διασκευή που κάνανε σε ένα τραγούδι των Talking Heads! Όταν γύρισα ένοιωσα τυχερός που τους είδα σε ένα μικρό μέρος πριν κάνουν το μεγάλο μπαμ που έγινε τώρα που βγήκε ο δίσκος τους! Αυτή την στιγμή βρίσκονται στην μέση μίας τεράστιας Ευρωπαικής περιοδείας που ξεκίνησε όταν τελείωσαν την Αμερικάνικη περιοδεία τους αλλά και το NME radar tour στην Αγγλία που έκαναν παρέα με την Marina and the diamonds. Πιστεύω σύντομα θα τους βλέπουμε παντού.
Η επόμενη μέρα ήταν αυτή που περιμέναμε πως και πως! Of Montreal Live!!! Από τότε που είχαν ακυρώσει στην Αθήνα μου είχε κάτσει πως θέλω να τους δω! Το live γινότανε στο O2 Shepherds Bush Empire. Ένας πανέμορφος χώρος (πρώην θέατρο) στο μέγεθος του Gagarin. Ο κόσμος όταν φτάσαμε λιγοστός, όμως σιγά-σιγά γέμισε! Opening act: οι Local Natives! Μου άρεσε που είχα την ευκαιρία να τους δω και σε ένα πιο μεγάλο χώρο και σε ένα πιο «επαγγελματικό» live. Ο κόσμος στην αρχή ήταν κρύος και οι Local Natives αρκετά αγχωμένοι μιας και ήταν το δεύτερο τους live επί Αγγλικού εδάφους. Με την ώρα όμως κέρδισαν τον κόσμο που προς το τέλος χόρευε και τους καταχειροκρότησε! Για τους Of Montreal τι να πεις! Τρομεροί! Είχαν φοβερή σκηνική παρουσία με διάφορους μεταμφιεσμένους χορευτές να ξετυλίγουν παραμυθένιες ιστορίες γύρω από την μπάντα! Πότε μία Τίγρης «έκλεβε» την καρδιά μιας αθώας κοπέλας και πάλευε με το αγόρι της μέχρι στο τέλος να την μοιραστούνε, πότε διάφορα περίεργα πλάσματα χοροπηδάγανε πετώντας Glitter παντού! Ο ήχος και η απόδοση των τραγουδιών άψογα ενώ η μπάντα φαινόταν αρκετά High! Τέλεια περάσαμε και χορέψαμε!
Όταν φθάσαμε στο ξενοδοχείο υποσχεθήκαμε πως θα κάνουμε κάθε χρόνο συναυλιοτουρισμό γιατί αν τους περιμένουμε στην Ελλάδα χάνουμε πολλά!
Εκεί που νομίζεις πως έχεις καταλάβει που το πάει, βγάζει καινούριο δίσκο και φέρνει τα πάνω κάτω... Ο λόγος για τον Adam Green, του οποίου ο έκτος δίσκος με τίτλο “Minor Love” κυκλοφόρησε χθες στην Ευρώπη. (Αν δεν τον έχει αγοράσει κάποιος στις 8/1 πριν τις 18:00,αυτό με κάνει τον πρώτο στην Ελλάδα που αγόρασε το Minor Love hurray!) Όταν ξεκίνησα να ακούω Moldy Peaches (των οποίων ήταν ιδρυτικό μέλος) και τους προσωπικούς του δίσκους, μου φαινόταν περίεργο να ακούω τραγούδια που μιλάνε για το ποιος έχει το κρακ (Who’s got the crack), την Carolina που το στήθος της είχε γεύση πρωινού (Carolina) αλλά και για τη αγάπη που τρέφει στα ναρκωτικά (Drugs). Τώρα πια βέβαια μου φάνετε περίεργο να ακούω τον Adam Green να τραγουδάει πιο προσωπικά και σοβαρά κατά κάποιο τρόπο τραγούδια. Το minor love είναι ένας δίσκος που δείχνει μία διαφορετική πλευρά του συνήθως στιχουργικά σάτυρου τραγουδοποιού από την Νέα Υόρκη. Τραγούδια όπως το What Makes Him Act So Bad και το Breaking Locks με κάνουν να πιστεύω πως ότι και να κάνει μουσικά πετυχαίνει διάνα! Στον δίσκο κάποιος μπορεί να ακούσει το πόσο έντονα έχει επηρεαστεί ο Green από «κλασσικούς» τραγουδοποιούς όπως ο Lou Reed, ο Leonard Cohen ή ακόμα και ο Serge Gainsbourg. Επίσης σε αντίθεση με τα τελευταία του άλμπουμ, το Minor Love έχει μία πιο ελεύθερη παραγωγή που θυμίζει σε κάποια σημεία τις πρώτες του δουλειές. Σε γενικές γραμμές είναι ο καλύτερος του δίσκος χωρίς να μπορείς να βρεις όμως μέσα hitακια του τύπου Carolina, Morning After Midnight ή Jessica. Θα βρεις σίγουρα όμως ένα όμορφο σύνολο τραγουδιών που θα κάνει το cd αυτό να κολλήσει για κάποιο διάστημα στο cd player του αυτοκινήτου σου! Ααα ρε Adam Green έχεις στοιχειώσει τις λίστες μου!
Και για να καταλάβετε για τι άτομο μιλάμε, τσεκάρετε το blog Του το οποίο ανανεώνει ο ίδιος αρκετά συχνά (ειδικά όταν είναι σε περιοδεία): http://thelakeroom.com/
