1994

Ξέρω πολλά άτομα που όπως κι εγώ στην εφηβεία μας μεταξύ άλλων ακούγαμε και αρκετά punk rock συγκροτήματα. Ειδικά με την έκρηξη του pop punk, το ελεύθερο MTV και τους τόνους teen movies που έβγαιναν κάπου εκεί στις αρχές των 00’s είχαμε αγαπήσει μπάντες όπως οι Offspring, Blink 182, Fenix TX, Sum 41, nofx, Bad religion και πάει λέγοντας.
Θυμάμαι που οι punk rock μπάντες έβγαιναν κατά δεκάδες. Το Warped tour ήταν πλέον ένα εδραιωμένο και πετυχημένο festival και η όλη skate, bmx, snowboard φάση είχε πλέον «αποποινικοποιηθεί» εδώ και αρκετά χρόνια. Πως έφτασε αυτή η φάση όμως στο να γίνει κάτι τόσο μαζικό? Το “One nine nine four” είναι ένα ωραίο documentary που καταπιάνεται με την αρχή όλης αυτής της σκηνής αλλά και την εξέλιξη της.
Ο αφηγητής στο documentary είναι μία από τις πιο αναγνωρίσιμες και εμβληματικές φιγούρες στον κόσμο του skateboarding, ο Tony Hawk (τα είχα λιώσει τα ομώνυμα παιχνίδια) ενώ ο ηθικός αυτουργός της προσπάθειας αυτής είναι ένας τύπος με το όνομα Jai Al-Attas. Ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας Below par records και κινηματογραφιστής.
Η ταινία έχει προβληθεί σε ένα μόνο φεστιβάλ μέχρι στιγμής, ενώ οι συντελεστές το παλεύουν να την κυκλοφορήσουν μιας και είναι ανεξάρτητη παραγωγή,οπότε δεν υπήρχαν πολλά χρήματα. Μεταξύ άλλων στην ταινία μπορείτε να δείτε συνεντεύξεις από μέλη συγκροτημάτων όπως οι: Offspring, Rancid, Blink 182, Green Day, Bad religion, NOFX. Έχω καταφέρει να δω λίγα κομμάτια από την ταινία και φαίνετε αρκετά ενδιαφέρον το όλο θέμα. Για μένα αυτή η σκηνή είναι μία από τις πιο παρεξηγημένες που υπήρξαν ποτέ. Αν έχετε χρόνο ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω trailer για να πάρετε μία γεύση.


Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.onenineninefour.com/

Πήγαμε και στην συναυλία του Bob Dylan πριν λίγες μέρες. Γενικά είναι ένα από αυτά τα live που διχάζουν. Άλλοι το διασκέδασαν, άλλοι βαρέθηκαν και άλλοι μπερδεύτηκαν. Έγω προσωπικά πέρασα πολύ καλά. Μου άρεσε πολύ το γεγονός πως δεν υπήρχαν πολλά φώτα και η σκηνή ήταν αρκετά λυτή. Ήταν απλά η μπάντα, ένα λευκό φως να τους φωτίζει και ένα λευκό πανί από πίσω τους όπου διαγραφόντουσαν οι σκιές των μουσικών. Αυτό σε συνδυασμό με την όμορφη βραδιά κάτω από τα αστέρια μέσα στο όμορφο τοπίο και την μουσική του Bob Dylan σε πιο country ενορχηστρώσεις εμένα με έκαναν να αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε ένα παλιό country festival κάπου στα 60’s. Ξέρω πως η φωνή του έχει σπάσει πλέον και πως ο κόσμος περίμενε άλλα πράγματα όπως το να παίξει πιο πολλά «γνωστά» κομμάτια ή να μην τα «πειράξει» τόσο πολύ μουσικά, αλλά εμένα προσωπικά αυτή η συναυλία μου άφησε μία γλυκιά ανάμνηση.

Τώρα περιμένουμε πως και πως την εμφάνιση των/του Get well soon στο synch festival αλλά και την συναυλία του Rufus Wainwright στον Λυκαβηττό! Την επόμενη εβδομάδα επίσης είναι και η συναυλία των καταπληκτικών Au Revoir Simone! Θα τα πούμε σύντομα λοιπόν τώρα που παίρνουμε φόρα σιγά σιγά!